Vive le geus!
In de meeste van mijn (jeugd)boeken is er een soundtrack: muziek die past bij de sfeer van het boek of favoriete popsongs van de personages. Meestal begeleidt die muziek mij tijdens het schrijfproces en klinken de nummers als een mantra als ik mij aan mijn laptop zet voor een nieuw hoofdstuk. De personages uit Ketters van de Kemmelberg konden bezwaarlijk een nummer van Bruce Spingsteen, Wim De Craene of Bob Marley neuriën als ze op beeldenstorm gingen. En zijn liefde voor Jenne kon 16de-eeuwer Walram moeilijk uitbazuinen met een melige popsong van Abba of Bryan Adams. Als een spielerei smokkelde ik wel Geike Arnaert in het verhaal, maar dat is alleen omdat haar naam zo goed paste en zij uit Westouter-in-het-Westkwartier afkomstig is. Maar meer dan voor alle andere boeken is er een heuse titelsong bij dit boek. 'Vive le geus' roepen de ketters als ze zichzelf moed inspreken bij een nieuwe plundering of zuivering van een kerk. 'Vive le geus' roepen de ketters om hun